«مَنْ ینْصُرُنِی مِنَ اللَّهِ إِنْ طَرَدْتُهُمْ»
ستوان دو وظیفه و رئیس دفتر دانشکده سررشته‌داری بودم. شهریور ۱۳۴۴ بود که بین افسرانی که استاد دانشکده بودند زمزمه‌ای شکل گرفت درباره گروهی که در کوه‌های شمال تهران، مقاومت مسلحانه کرده‌اند. کمی بعد معلوم شد که ۹۰ نفر را بازداشت کرده‌اند و در پادگان جمشیدآباد در یک محوطه‌ای با سیم‌خاردار محصور بوده و زندانی شدند. متوجه شدم همشیره‌زاده‌ام رضا اژئیان هم در این گروه بوده. دوستی داشتم ستوان دو وظیفه که در همان پادگان خدمت می‌کرد. بااحتیاط نزد او رفتم ببینم می‌توانم به بازداشتگاه آنها نزدیک شوم و از حال آنها باخبر شوم که ممکن نشد. مدتی بعد ۵۵ نفر آنها در دادگاه نظامی به زندان‌های از یک سال تا ابد و تا اعدام محکوم شدند که بعداً با وساطت مراجع و یک درجه عفو اعدام به ابد تبدیل شد. وقتی حکم دادگاه خوانده شد ۵۵ نفر با هم صلوات فرستادند و با هماهنگی گفتند «الله مولانا و لا مولا لکم». این گروه به «حزب ملل اسلامی» معروف شد. زنده‌یاد ابوالقاسم سرحدی‌زاده هم به زندان ابد محکوم شده بود. سال‌ها گذشت تا اینکه من در سال ۱۳۵۵ در حالی‌که نابینا بودم، به زندان قصر رفتم و ابوالقاسم و یارانش را ملاقات کردم. فضای سختی بود. بعد از سال ۱۳۵۴ آن وحدتی که بین همه نیروهای زندان بود، تغییر کرده و قطب‌بندی‌های کاذب به‌وجود آمده بود. در آن فضا بود که ابوالقاسم منصفانه برخورد می‌کرد و سعی می‌کرد بین همه آشتی برقرار کند. همه را به هم نزدیک می‌کرد. او مصداق واژه مؤمن؛ یعنی امنیت‌بخش و آرامش‌بخش بود و خداگونه از صداقت و انصاف تا حد زیادی برخوردار بود. ۱۳ سال در زندان مقاومت کرد و حاضر نبود سازش کند. گویا او با خدا عهد کرده بود که اگر از توده‌های محروم دست برداشته و آنها را طرد کند، یاری خدا به او نمی‌رسد. «مَنْ ینْصُرُنِی مِنَ اللَّهِ إِنْ طَرَدْتُهُمْ » (هود:۳۰). پس از پیروزی انقلاب هم خود را مانند بعضی گم نکرد و یار ستمدیدگان و محرومان باقی ماند. وکالت مردم و وزارت هم او را سرسنگین نکرد. در پایان عمرش با اینکه با بیماری دست و پنجه نرم می‌کرد، ولی هم‌رزمان سابقش را فراموش نکرد و به همین مناسبت بود که جمعی در گروه‌های چندنفری از همبندانش با او ملاقات داشتند و از پذیرایی گرمی برخوردار می‌شدند.■
