چشم انداز ایران شماره ۱۴۶

در پی درگذشت نابهنگام ابراهیم رئیسی در اثر سانحه سقوط بالگرد در ۳۰ اردیبهشت، چهاردهمین انتخابات ریاست‌جمهوری در دو مرحله در روزهای هشتم و پانزدهم تیرماه برگزار شد و در نهایت مسعود پزشکیان به‌عنوان نهمین رئیس‌جمهور انتخاب شد. مدت ریاست‌جمهوری رئیسی کمتر از سه سال بود که طبق قانون باید به فوریت ظرف پنجاه روز جایگزین او را مردم انتخاب می‌کردند. در صحنه رقابت انتخابات از میان هشتاد نفر ثبت‌نام‎ کنندگان واجد شرایط برای نامزدی ریاست‌جمهوری تنها شش نفر تأیید صلاحیت شدند. ترکیب این شش نفر با توجه به حضور دو جناح سیاسی فعال در کشور؛ یعنی اصلاح‌طلبان و اصولگرایان فارغ از دسته‌بندی‌های داخلی دو جناح که در واقع یک نفر در برابر پنج نفر قرار داشت با پرسش‌های متعددی مواجه شد. پرسش‌هایی که هنوز به‌طور مشخص برای آن پاسخ‌های مستندی جز حدس و گمان وجود ندارد. اینکه تا همین چند ماه قبل، جریان حاکم شتابان مسیر یکدستی را تا فتح قله طی می‌کرد، مگر چه اتفاقی افتاده بود که تن به حضور جریان رقیب در میدان رقابت انتخابات داده بود؟ چراکه در میان اسامی اعلام‌شده نامزدهای ریاست‌جمهوری، نام مسعود پزشکیان نامزد اختصاصی جبهه اصلاحات ایران، جریانی که برای مدت‌ها فرصت هر گونه حضور در ساختار رسمی قدرت را از دست داده بود، به چشم می‌خورد. حال ‌آنکه علاوه بر وجود محدودیت‌ها و موانع پیش‌روی این جناح سیاسی، شخص پزشکیان نیز قبل از این در چند دوره از انتخابات به‌ویژه سیزدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری با سد نظارت استصوابی شورای نگهبان روبه‌رو شده بود. این بار اما نه‌تنها صلاحیت پزشکیان رد نشد، بلکه به‌رغم وجود نامزدهای متعدد وابسته به اصلاح‌طلبان او تک‌نامزدی از میان آن‌ها بود که مورد تأیید شورای نگهبان قرار گرفت، هرچند خود به صراحت اعلام کرد «اگر دخالت رهبری نبود امکان رد من وجود داشت».