چشم انداز ایران شماره ۱۲۸

انتخابات ۲۸ خرداد در حالی برگزار شد که تا یکی دو ماه پیش از آن، کاندیدای اصلی اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان مشخص نبود و صحنه رقابت میان این دو جناح سیاسی کشور توسط تحلیل‌گران بر اساس حدس و گمان ارزیابی می‌شد. سایه این بلاتکلیفی بر سر اصلاح‌طلبان به دلیل برخوردار نبودن از نفوذ در قدرت بسیار سنگین‌تر می‌نمود و تقریباً آن‌ها را از هرگونه سازمان‌دهی نیروهایشان برای مشارکت در انتخابات بازداشته بود. یکی از اصلی‌ترین مسائل اصلاح‌طلبان از سویی نگرانی بابت نحوه بررسی صلاحیت نامزدهایشان توسط شورای نگهبان و از سوی دیگر تمایل برخی از شخصیت‌های توانا و صاحب صلاحیت این جناح برای نامزدی در انتخابات بود. علت احتراز این اشخاص از نامزدی بیش از تردید در خصوص رد صلاحیتشان، متوجه ساختار متصلب حاکمیت جمهوری اسلامی بود که معتقدند در صورت ورود آن‌ها به عرصه قدرت، نهادهای انتصابی مانع پیشبرد برنامه‌هایشان برای اداره کشور خواهند بود و عملاً در مسند ریاست‌جمهوری آچمز خواهند شد.