چشم انداز ایران شماره ۱۲۹

زمینه اصلی خروج نیروهای نظامی از افغانستان در دوره ترامپ و بهوسیله زلمای خلیل‎زاد انجام گرفت. بدین معنا که با اصرار امریکا ملاعبدالغنی برادر، یکی از رهبران طالبان که مدت هفت سال در پاکستان زندانی شده بود از زندان آزاد شد و به دوحه قطر آورده شد. مدتی مذاکرات امریکا با رهبران طالبان در دفتر سیاسی طالبان در دوحه قطر طول کشید و درنهایت به قرارداد (چهارصفحهای) بین امریکا و طالبان منجر شد.
امریکای ترامپ در این قرارداد تشکیل امارت اسلامی توسط طالبان را تأیید و امضا کرده بود. این در حالی است که با وجود این قرارداد و حمایت امریکا از آن قانون اساسی افغانستان؛ یعنی جمهوری اسلامی افغانستان زیر سؤال میرفت و معنی واقعیتر آن بود که امریکا پشت دولت افغانستان را خالی کرده است. با اصرار زلمای خلیل‎زاد و فشار او به دولت افغانستان بود که قریب ۵ هزار از زندانیان طالبان آزاد شدند. طبیعی بود بخش زیادی از آنها به صف مبارزان طالبان بپیوندند و سازماندهی آنها تقویت شد و کمبود کادر آنها جبران شود. بسیاری از ناظران سیاسی منطقه پیشبینی میکردند با این قرارداد کار دولت افغانستان به پایان رسیده است. بر اساس این قرارداد قرار بود بعد از آزادی زندانیان طالبان گفت‎وگوهای بین‎الاافغانی بین طالبان و دولت برای اداره امور افغانستان انجام گیرد. طالبان در قالب جملات کلی از مؤلفههای جامعه مدنی که در قانون اساسی جمهوری اسلامی افغانستان قید شده بود حمایت کردند، ولی هیچگاه وارد جزئیات نشدند.
در پی یکی از گفتوگوهای بین طالبان و دولت که در دوحه انجام گرفت و به بنبست رسید، ملاعبدالغنی برادر به پاکستان پرواز کرد و از رزمندگان طالبان افغانستان که در پادگانهای پاکستان آموزش میدیدند بازدید کرد. معنای این بازدید این بود که ابعاد نظامی خود را هم نشان میدهند تا سهم بیشتری در مذاکرات به دست آوردند. بعضی از اندیشمندان منطقه پیشبینی میکردند که طالبان اهل مذاکره و همکاری با دیگر نیروهای نیستند و میخواهند کل قدرت دست آنها باشد و احیاناً همکاری بقیه نیروها زیر سایه آنها برخوردار باشند.