آنچه این روزها در میهن عزیزمان ایران در جریان است، نظر همه ایرانیان داخل و خارج را به خود معطوف کرده و پرسش های گران سنگی را برانگیخته است.
نکته بدیع و کم سابقه آن ورود نسل نوجوان کشور به عرصه اعتراض مدنی و سیاسی است. جنبشی که از مرگ نابهنگام دختری هم وطن از دیار کردستان در بازداشت گشت ارشاد کلید خورد و ابعاد گسترده و شدیدتری پیدا کرد. درباره ماهیت این حرکت و حتی نام گذاری آن به جنبش، انقلاب، خیزش، شورش، اعتراض و اغتشاش و … نگاه های متفاوتی در جامعه شکل گرفت. رسانه ها و شبکه های مجازی با تنوع و تکثر خود، نقش مهمی در این زمینه ایفا کردند و می کنند که خود به بررسی جداگانه نیاز دارد. گروه های مخالف جمهوری اسامی و دولت های خارجی هم وارد ماجرا شدند و هرکدام از ظن خود یار این نسل نوین ایرانی شدند. آن ها علاوه بر اینکه می کوشند این شعله را زنده نگه دارند، در صددند خود را بهترین جایگزین برای اداره کشور و دلسوزترین
برای ملت معرفی کنند. آن ها با این نگرش که این حرکت ها مقطعی نیست و ثمره تلاش ها و هزینه های ماست، می کوشند هژمونی این حرکت را در انحصار خود گیرند.
در این شماره نشریه، از رویه جاری دست هبندی مطالب پرهیز شد و مطالب آماده شده در بخش های مختلف با عذرخواهی از نویسندگان آن ها به تعویق افتاد تا به مسئله جاری که اهمیت ملی دارد بپردازیم.
ناگفته نماند دست اندرکاران چشم انداز ایران تردیدی ندارند که این تلاش نه سخن آخر، بلکه گامی برای هم اندیشی است که امیدواریم تداوم یابد. پیشاپیش از کاستی ها و نارسایی هایی که به چشم خوانندگان می آید، عذر تقصیر داریم، اما بر این امیدیم که با یادآوری و یاوری شما از میزان آن در آینده کاسته شود.
